De collectie Michotte is belangrijk omwille van het grote aantal unieke stukken die boeiende informatie bevatten over de toenmalige uitvoeringspraktijk.

Het topstuk uit de collectie is de indrukwekkende autograaf van de opera ‘Matilde di Shabran’. Dit is niet alleen de enige autograaf in België van de nagenoeg volledige Rossini-opera, maar wat veel belangrijker is, is dat deze opera, ondanks het eerder zwakke libretto, een niet onbelangrijke evolutie in het opera-oeuvre van Rossini aantoont.

Onder de muziekhandschriften met muziek van Rossini zijn de autografen van groot belang. Ze bevatten nl. variaties, versieringen of cadenza’s die Rossini zelf genoteerd heeft. Ze geven ons een idee van de esthetiek die Rossini voor ogen had. Niet alleen componisten noteerden hun cadenza’s, ook uitvoerders. De collectie bevat een klein notitieboekje dat toegeschreven wordt aan Isabelle Colbran. Daarin staat o.m. een variatie voor de aria ‘Ah quel giorno’ van Arsace uit ‘Semiramide’.

Het ‘Répertoire de la Colbran’ vormt een interessante deelcollectie van de verzameling Michotte. De ongeveer 150 handschriften geven een duidelijk beeld van het repertoire van de prima donna, zowel van haar technische mogelijkheden, maar evenzeer van de esthetiek van het belcanto uit de late 18^e en vroege 19^e eeuw.

In Colbrans repertoire is maar één autograaf aanwezig, nl. de aria ‘Dove son io’ uit ‘Ginevra di Scozia’ van Simon Mayr (1736-1845).

De verzameling Michotte bevat ook een aantal unieke stukken die getuigen van Rossini’s verblijf in Parijs en over de perceptie van de Italiaanse componist.

Rossini en zijn echtgenote Olympe Pélissier organiseerden ‘Soirées musicales’, legendarische huisconcerten, die voor een select publiek van genodigden toegankelijk waren. De collectie Rossini bewaart enkele unieke exemplaren van de concertprogramma’s.

Van Rossini is bekend dat hij jonge, talentvolle componisten steunde om hen de nodige kansen te geven. Een mooie getuigenis hiervan is Bellini’s dasspeld. De overlevering vertelt dat de nog jonge Vincenzo Bellini (1801-1835) op zijn sterfbed deze gouden speld aan Rossini gegeven heeft om zijn dankbaarheid te tonen.

De collectie bevat naast onderscheidingen ook heel wat lofdichten op de Italiaanse maestro en ook heel wat publicaties, met een opdracht aan Rossini. Deze stukken tonen aan dat de Italiaanse componist nog lang niet vergeten was.

Het meest indrukwekkende iconografische stuk is het portret in olieverf van Rossini door Tito Marzocchi de Bellucci (1801-1871). Daarnaast is Rossini ook vereeuwigd in een niet onaardig aantal gravures en litho’s. Op latere leeftijd liet Rossini zich fotograferen door bekende fotografen van zijn tijd, zoals Nadar (1820-1910) en Numa Blanc (1816-1897). Vermeldenswaard zijn ook de karikaturen van Rossini die in Parijse publicaties verschenen.